Εκείνη η μέρα είχε ξεκινήσει όπως κι όλες οι υπόλοιπες.
Ακούσιες υποκλίσεις στα μεγάλα αφεντικά, μούρη στα μεσαία,
γραψαρχιδισμός στα μικρά.
Μετά από τόσα χρόνια είχα καταλάβει πού με παίρνει και πού όχι.
Δεν ήταν βέβαια και σίγουρο αυτό, αλλά εγώ έτσι νόμιζα και
πορευόμουν με αυτή τη σιγουριά.
Πρωινή ένταση, καφές, τσιγάρο. Κούραση. Χωρίς λόγο κούραση.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κουραζόμαστε τόσο πολύ, παρά μόνο ότι θέλουμε να ζήσουμε, και για αυτό πρέπει να κουβαλάμε, να υπολογίζουμε, να αγαπάμε τους υπολογισμούς, να μετράμε αποστάσεις, να κάνουμε τον χρόνο χρήμα και το χρήμα ανάγκη, ανάγκα κι οι θεοί πείθονται.
Γύρισα σπίτι εξουθενωμένος. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πότε θα μπορέσω να ξεκουραστώ, να κοιμηθώ βαθιά.
Χτύπησε το τηλέφωνο. Δεν το σήκωσα
Ξαναχτύπησε.
Το σήκωσα βαριεστημένος, τόσο βαριεστημένος που η γυναικεία φωνή που διαφήμιζε το τραπεζικό προϊόν απ την απέναντι γραμμή άρχισε να κουράζεται κι εκείνη, να μιλάει σιγά, αργά, στο τέλος σχεδόν ψιθύριζε, σερνόταν μαζί μου, λες και της έδωσα την ευκαιρία να ξεψυχήσει.
Έκλεισα απαλά το ακουστικό χωρίς καν να της πω μια καληνύχτα.
Όμως ο ύπνος δεν ήταν η λύση, ο ύπνος ποτέ δεν ήταν κάποια λύση έτσι κι αλλιώς. Ήταν μόνο ότι βάζω τα προβλήματα και τις μεταξύ τους διασυνδέσεις μέσα σε ένα κουτί και το κλειδώνω.
Τώρα τελευταία ούτε καν αυτό μπορούσα να κάνω.
Σαν χαλασμένο φαινόταν το κουτί και η κλειδαριά μάλλον είχε σκουριάσει από την πολυχρησία.
Κλειδαράδες για τέτοια πράγματα δεν υπήρχαν κι αν ακόμα μπορούσε κάτι, κάποιος να βοηθήσει, σίγουρα εγώ δεν ήμουν κάποιος, που θα μπορούσα εύκολα να δεχτώ τη βοήθεια ενός αγνώστου, απλά και μόνο λόγω ειδικότητας και ικανοτήτων.
Είχα δει και άλλους ικανούς να γαμούν χωρίς σκέψη ζωές, ζωούλες, να θανατώνουν τον θάνατο τον ίδιο.
Είχα δει και εμένα και με είχα αντιμετωπίσει χωρίς επιτυχία, όλες εκείνες τις στιγμές που η ζωή μου αγκομαχούσε και παρακαλούσε για βοήθεια.
Και τί έκανα εγώ για να την βοηθήσω; Την έπνιγα, την σάρωνα, έψαχνα να την αποκόψω από οτιδήποτε ζωτικό.
Άλλη κουβέντα αυτή τώρα, άλλη κουβέντα και συνήθως βγαίνει αυτόματα αυτό το... "γάμα τα και πάμε για άλλα".
Σκέφτηκα ότι καλό θα ήταν να βγω έξω.
Μάζεψα τα σκουπίδια, κατέβηκα στον δρόμο και άρχισα να περπατάω χωρίς ακριβώς να ξέρω που πηγαίνω.
Μετά από ένα τέταρτο κατάλαβα ότι έκανα γύρους γύρω από το σπίτι μου.
Ένα τέταρτο, για την ακρίβεια 14 λεπτά, έκανα γύρους στο τετράγωνο, σαν χαφιές, χαφιές του εαυτού μου.
Γύριζα και ξαναγύριζα, με τα ίδια βήματα, το ίδιο περπάτημα, τους ίδιους χτύπους στα πεζοδρόμια.
Μέχρι και οι μπάτσοι, που με την κλούβα τους ήταν μόνιμοι κάτοικοι στη γειτονιά, με κοιτούσαν καλά καλά. Προφανώς τούς διασκέδαζα, έσπαγα τη μονοτονία τους άθελά μου.
Στο μεγάλο καζάνι της πόλης όλοι μπορούν να μαγειρευτούν, αρκεί να έχεις την κατάλληλη κάθε φορά συνταγή.
Για να δούμε...
Ακούσιες υποκλίσεις στα μεγάλα αφεντικά, μούρη στα μεσαία,
γραψαρχιδισμός στα μικρά.
Μετά από τόσα χρόνια είχα καταλάβει πού με παίρνει και πού όχι.
Δεν ήταν βέβαια και σίγουρο αυτό, αλλά εγώ έτσι νόμιζα και
πορευόμουν με αυτή τη σιγουριά.
Πρωινή ένταση, καφές, τσιγάρο. Κούραση. Χωρίς λόγο κούραση.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κουραζόμαστε τόσο πολύ, παρά μόνο ότι θέλουμε να ζήσουμε, και για αυτό πρέπει να κουβαλάμε, να υπολογίζουμε, να αγαπάμε τους υπολογισμούς, να μετράμε αποστάσεις, να κάνουμε τον χρόνο χρήμα και το χρήμα ανάγκη, ανάγκα κι οι θεοί πείθονται.
Γύρισα σπίτι εξουθενωμένος. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πότε θα μπορέσω να ξεκουραστώ, να κοιμηθώ βαθιά.
Χτύπησε το τηλέφωνο. Δεν το σήκωσα
Ξαναχτύπησε.
Το σήκωσα βαριεστημένος, τόσο βαριεστημένος που η γυναικεία φωνή που διαφήμιζε το τραπεζικό προϊόν απ την απέναντι γραμμή άρχισε να κουράζεται κι εκείνη, να μιλάει σιγά, αργά, στο τέλος σχεδόν ψιθύριζε, σερνόταν μαζί μου, λες και της έδωσα την ευκαιρία να ξεψυχήσει.
Έκλεισα απαλά το ακουστικό χωρίς καν να της πω μια καληνύχτα.
Όμως ο ύπνος δεν ήταν η λύση, ο ύπνος ποτέ δεν ήταν κάποια λύση έτσι κι αλλιώς. Ήταν μόνο ότι βάζω τα προβλήματα και τις μεταξύ τους διασυνδέσεις μέσα σε ένα κουτί και το κλειδώνω.
Τώρα τελευταία ούτε καν αυτό μπορούσα να κάνω.
Σαν χαλασμένο φαινόταν το κουτί και η κλειδαριά μάλλον είχε σκουριάσει από την πολυχρησία.
Κλειδαράδες για τέτοια πράγματα δεν υπήρχαν κι αν ακόμα μπορούσε κάτι, κάποιος να βοηθήσει, σίγουρα εγώ δεν ήμουν κάποιος, που θα μπορούσα εύκολα να δεχτώ τη βοήθεια ενός αγνώστου, απλά και μόνο λόγω ειδικότητας και ικανοτήτων.
Είχα δει και άλλους ικανούς να γαμούν χωρίς σκέψη ζωές, ζωούλες, να θανατώνουν τον θάνατο τον ίδιο.
Είχα δει και εμένα και με είχα αντιμετωπίσει χωρίς επιτυχία, όλες εκείνες τις στιγμές που η ζωή μου αγκομαχούσε και παρακαλούσε για βοήθεια.
Και τί έκανα εγώ για να την βοηθήσω; Την έπνιγα, την σάρωνα, έψαχνα να την αποκόψω από οτιδήποτε ζωτικό.
Άλλη κουβέντα αυτή τώρα, άλλη κουβέντα και συνήθως βγαίνει αυτόματα αυτό το... "γάμα τα και πάμε για άλλα".
Σκέφτηκα ότι καλό θα ήταν να βγω έξω.
Μάζεψα τα σκουπίδια, κατέβηκα στον δρόμο και άρχισα να περπατάω χωρίς ακριβώς να ξέρω που πηγαίνω.
Μετά από ένα τέταρτο κατάλαβα ότι έκανα γύρους γύρω από το σπίτι μου.
Ένα τέταρτο, για την ακρίβεια 14 λεπτά, έκανα γύρους στο τετράγωνο, σαν χαφιές, χαφιές του εαυτού μου.
Γύριζα και ξαναγύριζα, με τα ίδια βήματα, το ίδιο περπάτημα, τους ίδιους χτύπους στα πεζοδρόμια.
Μέχρι και οι μπάτσοι, που με την κλούβα τους ήταν μόνιμοι κάτοικοι στη γειτονιά, με κοιτούσαν καλά καλά. Προφανώς τούς διασκέδαζα, έσπαγα τη μονοτονία τους άθελά μου.
Στο μεγάλο καζάνι της πόλης όλοι μπορούν να μαγειρευτούν, αρκεί να έχεις την κατάλληλη κάθε φορά συνταγή.
Για να δούμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου