Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2016

Των Ερώτων

Χιλιόμετρα μακριά ακούγονταν οι ερωτικοί βρυχηθμοί τους
ξυπνώντας τα πάθη μιας ακούσιας μοναξιάς.
Άγνωστοι ξυπνούσαν ιδρωμένοι προσβλέποντας στη σιγή των παθών.
Μόνοι και έρημοι από φως και ανθρώπους
ψιθύριζαν λόγια και τραγούδια μοναξιάς
και ο κόσμος παρέπεε, κούτσαινε, έπεφτε στις λάσπες.
Το τέλος των ερώτων ήταν η αρχή της νύχτας
ορμούσε μανιασμένα στα σάρκινα σεντόνια του σύμπαντος κόσμου. 
Η απάθεια γεννιόταν πρόωρη, εφταμηνίτικο μωρό
θερμοκοιτίδα της οι θαμμένοι μας έρωτες.

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2016

Εικόνες Ουτοπίας (2)

Έθαψα μια ουτοπία κάτω από τον δρόμο της πόλης.
Μέσα της χώνονταν τα θεμέλια των γυάλινων εταιριών, τα χώματα των αρχαίων χρόνων, οι πολύβουοι κυματισμοί των βαριεστημένων αυτοκινήτων, που χαλούσαν τη φασαρία του κόσμου της, που η αναπνοή του έμοιαζε η τελευταία του να είναι.  
Βήματα περνούσαν ξυστά από τις άκρες της ενώ εκείνη προσπαθούσε να χωρέσει στα παπούτσια του κάθε διαβάτη.
Έτρωγε ιδέες, εξώφυλλα εφημερίδων, λουστραρισμένα σκαρπίνια, μισερές συζητήσεις.
Την έθαψα για τις επόμενες γενιές. Να σκάψουν, όταν δεν θα είναι κουρασμένες από τις δεκάωρες υποκύψεις, όταν δεν θα χώνονται στις υπέργειες υπεραγορές, αυτές με τις πελώριες σακούλες σκουπιδιών, όταν εκείνες θα έχουν μείνει μονάχες και το μέλλον μόνο του κι αυτό.
Ίσως είναι μια μικρή ουτοπία, μπορεί και να μην φαίνεται καν στα μάτια των μεγάλων αρουραίων της μνήμης μας, όμως όποιο αποτύπωμα αφήσει στο χρονικό κενό της ιστορίας, θα μοιάζει με γέφυρα πάνω από τα ταραγμένα νερά, που πάντα θόλωναν τη μορφή της.