Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015

Αποσπασματικά (1)

Αποσμασματικά βιώνοντας το παρόν
καταβυθίζομαι στο παρελθόν.
Έχουν ένα κοινό: το γράμμα "Π".

Το μέλλον δεν μπορώ να δω.
Το παρόν αφορισμένο στέκεται εμπρός μου.
Το παρελθόν είμαι εγώ στο παρόν.

Το ένα δευτερόλεπτο πριν, παρήλθε.
Το ένα δευτερόλεπτο μετά, έρχεται.
Στέκομαι ταχύτατα ανάμεσά τους
χωρίς να προλαβαίνω το μέλλον.

Ο Χρόνος σταμάτησε.

Τα δευτερόλεπτα κατακάθισαν στον βυθό του
τα λεπτά με χαιρετούν.
Οι ώρες των αντιθέσεων έρχονται να με συντροφέψουν.

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015

Υπέρ Ημών

Μαύρους σπασμούς γεμάτος
σελήνη χωρίς κρωξίματα αγγέλων.
Ύπνος μισός, συνταρακτικός
κι οι εφιάλτες υπομονετικοί
να συντροφεύουν το πρώτο ξύπνημα.

Αποσπώμενη ύλη
σε θεωρίες κλεισμένη
προλετάριοι και τάξη
κλειδωμένοι σε παιχνιδόκουτα.

Προσπέκτους επαναστάσεων
σε πολυκαταστήματα βρίσκονται
καφετιέρες και δονήσεις μικροκυμάτων
τελευταίος ο άνθρωπος
η ζωϊκότητα προηγείται του ηλεκτρισμού.

Το βράδυ αστερίζει
χαράζει τα μελλούμενα
σαν προφήτης καθισμένος
σε βουβό λόφο
ήλιος εργαζόμενος επί εικοσιτετράωρο
υπέρ Ωρών, Ημερών, υπέρ Αιώνων
η νύχτα απομονωμένη σε βαθύ πηγάδι.

Θηλάζει από τα στήθη της σελήνης
λούζεται στην αγκαλιά της
φωτίζει εξεγέρσεις
βαθαίνον σκότος
του καφέ κατακάθι η σιωπή
έρπει προς το πρόσωπο της ανησυχίας
ακτινοβολώντας μνήμες 
και άσβεστες ελπίδες.

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2015

Μια Λέξη

Mια λέξη μορφοποιημένη σε ύλη
ένα όνειρο με σάρκινα πόδια
αίμα να στάζει.

Πέτρες φαγωμένες καιρού θέλοντος
η βροχή να ποτίζει άνυδρους νευρώνες
φίλοι συμπαραστεκόμενοι στην οδύνη μας 
μόνοι αντιστεκόμαστε μα πολλοί συζητούμε.

Kαιρού θέλοντος ο θάνατος αποκοιμιέται
σε υπνόσακο χάρτινο
σκίζει το λεπτό χαρτί και προβάλλουν τα μικρά του μάτια
εύρωστο το σώμα του.

H ζωή μπουσουλάει
από έπιπλο σε έπιπλο κρατιέται
οι ορδές της καταθέτουν στεφάνια
στα μνήματά της αναγεννάται
το χαρτί του θανάτου παίζει στα ζάρια.

Μνημοσύνη το κεφάλι του θανάτου
παιδικά τρεξίματα στο άδειο του μυαλό
ενήλικες φωνές τα στεγνά του χέρια
και μια αίσθηση αθανασίας
στο στήθος του πεθαίνει.

Το παιχνίδι ατελεύτητο.
Ο χώρος συστέλλεται.
Στις μνήμες της Χαράς αποσυντίθεται.
Ελπίδες νοσούσες
"καθεστώς βάρβαρο" τα τελευταία τους λόγια.
Ο Θάνατος καπνίζει ευχαριστημένος.

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015

Γοητευμένοι

Ξανακλείνομαι σε μαραμένα λουλούδια
χώμα νεκρό και οσμή σήψης
υγρασία μορφών
τέλος εποχής.

Λόγια και υποκριτικά πρόσωπα
γνώριμα από παλιά
ξεφεύγουν του οπτικού πεδίου
συλλαμβάνονται από τις ακουστικές ίνες.

Κλείνομαι στη μουσική
ανεβαίνοντας στο πιο ψηλό σημείο της πλατείας
με ασφάλεια καμωμένη από ξέφτια
και επαναστατική διάθεση τονισμένων λέξεων.

Ρούχα εναλλακτικής πρόσοψης
και επαναστατική διάθεση τονισμένων λέξεων
-πάλι και ξανά, και πάλι-
κρυμμένη σε σύμβολα η εξέγερση.

Το βράδυ θα έρθει πομπώδες
με τις απουσίες όσων εφυγαν
και τις παρουσίες όσων λείπουν
να αναδεύουμε τα υλικά στην επαναστατική κατσαρόλα
και μόνιμα να λείπουν όπως κι εκείνοι.

Είμαστε γοητευμένοι νομίζω.

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2015

Ο Χρόνος μας

Μη σταματάς να με σημαδεύεις
με εκείνα τα όπλα του μένους
τα πόδια μου τρέχουν στην ανηφόρα του βουνού
χωρίς να σκέπτομαι.

Πέτρες, βράχια και λίγο οξυγόνο
στείλε ένα σημάδι ύπαρξης
μια ανάσα του κόσμου σου
εκείνου που κατέστρεψα
φεύγοντας με μια αναπνοή καπνού
μάτια στον ορίζοντα
και ουρές ζώων, κομμένες.
Αυτά βλέπω.

Εσύ πού βρίσκεσαι;
πώς χάθηκες στους κάμπους;

Σε έβαλαν να διαλέξεις, το ξέρω.
Είχα ακούσει τις εντολές τους.
Τους ξέρω καλά.
Ανάμεσα στα δύο ή μήπως περισσότερα;
Τί διάλεξες;
Το παίξατε στα ζάρια;

Μα εσύ διάλεξες και ομόρφυνες το νου σου.
Και πως ήταν αυτή η επιλογή;
Τί σκέφτηκες;
Τί προσμονούσες;
Τί ένιωσες από τότε;

Οι άνεμοι σε πήραν
σε έφεραν στο παραθύρι μου
εκεί που ένιωθα το θάμπος
και τη ζέστη
και την υγρασία του κορμιού σου.

Και πάντα η ερώτηση:
"Τί ένιωσες; Πώς; Γιατί; Πότε;"

Κι έτρεχε ο χρόνος
καθώς στο πλυντήριο φαινόταν το ρολόι
κι εμείς απέξω
παρακολουθώντας τον κάδο να αναλώνεται.
Καθαρά πράγματα, παστρικά.

Ήταν καθαρά όσα σκέφτηκες;

Και τότε φάνηκε η τελευταία επιλογή
αυτή του χαμού.
Μακριά, και μόνο γράμματα εικονοποιημένα.

Και σαν στάθηκες επάνω στο δρόμο
τον λίβα του καλοκαιριού ένιωσες
τα ύστερα του υλικού κόσμου
τον πύργο της Βαβέλ με τα ποτάμια του
και τις πολλές τις γλώσσες
σαν ένιωσα το υγρό σου φιλί
ξεθύμανε μέσα μου η άνοιξη.

Εσύ ακίνητη.
Εσύ Αναποφάσιστη.
Εσύ Ευαίσθητη.
Εσύ Σκληρή.

Έφυγα και "Εις υγείαν" ευχήθηκα
ή μήπως σε καταράστηκα;

'Έλα, μη σκέφτεσαι τίποτα
δεν μπορείς έτσι κι αλλιώς:
Σκέφτεσαι σε αυτόν τον κόσμο
κι ο κόσμος αυτός δεν σε έχει στο μυαλό του.
Μόνο φωτογραφίες σού στέλνει
ασπρόμαυρες, αλλοιωμένες
κι εσύ του απαντάς.

Δές με στο ακρωτήρι του 
νιώσε
σκύψε
δώσε τη θάλασσα 
και μείνε αλώβητη στο άρωμα των κυμάτων.

Μόνο έτσι προπορεύεται ο χρόνος μας.

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2015

Κάθε Φορά

Τα προκρούστεια κρεβάτια του μέλλοντος
είναι έτοιμα.
Τα λόγια μαγειρεύονται σε χαμηλή φωτιά
με ένα κύβο πράξεων για γεύση.
Οι έρωτες βράζουν στην ουτοπία
και ξαναζεσταίνονται σε φούρνους μικροκυμάτων.

Οι πράξεις ακούγονται σαν από μακριά
τα ίχνη τους ποτέ δεν είδαμε.

Κι όταν φάνηκε το πρώτο σκοτάδι
σκυφτοί και φαγωμένοι
έσφιξα το κορμί μου πάνω σου
σχοινί στα χέρια σου
και τα υγρά σου γλυκό ποτό στο στόμα μου

Κάθε φορά που τέλειωνες
άρχιζε και μια νέα ουτοπία.

A Place To Bury Strangers + Grooms live


συγκεκριμένα 

Αν και είναι και τα δύο γκρουπ εξ Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής (από Νέα Υόρκη συγκεκριμένα,  αν και δεν είμαι σίγουρος πόσο, ειδικά ένας νεοϋορκέζος, μπορεί να χαρακτηριστεί ως τυπικός "αμερικάνος"), Groοms και A Place To Bury Strangers ήταν Εγγλέζοι στο ραντεβού τους. Οι Grooms εμφανίστηκαν ακριβώς στις 10: 00 στη σκηνή του Gagarin και έπαιξαν σαράντα λεπτά. Έχοντας άμεση επαφή με τον γλυκό θόρυβο και τον Νεοϋορκέζικο πειραματισμό, αυτοί οι τύποι θα ορκιζόμουν ότι προέρχονται από την σκηνή της Αγγλίας με βαθιές επιρροές αμερικάνικου θορύβου μεν, ψυχεδέλειας των 60’s και Cure(κού) new wave. Για μπασίστα δε, που φοράει μπλουζάκι Ride, δεν έχεις να πεις τίποτα άσχημο, παρά μόνο να τον εγκωμιάσεις, γιατί όταν φέρεις κατάσαρκα μία από τις σπουδαιότερες και παραγνωρισμένες μπάντες του Indie Rock (ή μήπως Pop;) στερεώματος. τότε, μάλλον είναι σίγουρο ότι κάτι θα κάνεις καλά κι εσύ ως μουσικός.
Πράγματι, αυτοί οι τρείς τύποι είναι ένα αμάγαλμα από rideιτικη αισθητική, ψυχεδελικές φόρμες και post wave περάσματα. Γλυκές μα συνάμα όξινες μελωδίες, πειραματισμοί στο προσκήνιο κι έχεις έτοιμους τους... γαμπρούς. Οι δυο Ντράμερ σε κάποια φάση (Robi Gonzalez των Α Place To Bury Strangers) δεν μπόρεσαν να προσφέρουν τίποτα παραπάνω από ό,τι ο ένας, αφού έπαιζαν τα ίδια ακριβώς μέρη κι όχι πάντα συγχρονισμένα. Εκτός κι αν ήθελαν να πετύχουν μια θορυβώδη αχρονία, οπότε και τα κατάφεραν μια χαρά.

Τους Grooms δεν τους ήξερα, θα τους ξανάβλεπα όμως ευχαρίστως για περισσότερη ώρα.

Aς περάσουμε στο κυρίως ψητό τώρα, τους Α Place To Bury Strangers.
Ίσως ο ήχος τους να είναι το προείκασμα της ουτοπίας στο σήμερα, μιας ηχητικής ουτοπίας, που σε παρασέρνει σε αδόμητους δρόμους, μιας στιχουργίας που ποτέ δεν ξέρεις από που θα σου έρθουν τα βέλη της... Θορυβώδης μπάντα, αλλά με τόσες επιρροές, που θα μπορούσαν να την αγαπήσουν κι οι γονείς ενός εφήβου. Μεταpunkηδες, με D.N.A κυρίως από Jesus And Mary Chain, πετριά από Stooges και μέσα σε όλο αυτό το μουσικό ψηφιδωτό, να συναντάς συνεχώς αναδυομένες pop μελωδίες και ενίοτε Drum and bass ρυθμούς μέσα σε πέλαγος post wave ήχων. Αν τους χαρακτήριζες "Industrial Garage" μάλλον θα έπεφτες μέσα. Και "Industrial Pop" να τους χαρακτήριζες, πάλι καλά θα τα έλεγες Αλλά και μάστορες του εκλεπτυσμένου θορύβου να τους έλεγες, πάλι μέσα θα ήσουν. Μόνο ατάλαντους δεν μπορείς να τους πεις.
Με μηχανήματα, καλώδια, πετάλια όλων των ειδών, προηχογραφημένα μέρη (στη φάση που κατέβηκαν στο κέντρο σχεδόν του χώρου, παίζοντας με δύο αντικριστές κονσόλες του... galactica), αυτοί οι μάστορες-επιστήμονες του Θορύβου καταφέρνουν να είναι παραμορφωτικοί μά όχι παραμορφωμένοι. Η γλυκάδα και η ευαισθησία που βγαίνει μέσα από τον ήχο τους πολλές φορές λειτουργεί καθηλωτικά ενώ άλλες εξεγερτικά. Σε μπάζουν στην επιστήμη του Θορύβου ύπουλα, μαγευτικά. Έπαιξαν κομμάτια από όλες τις δουλειές τους με όλα εκείνα τα στοιχεία, που τους καθιστούν σχεδόν μοναδικούς: New Wave, punk, post punk, industrial, Garage κι όλα αυτά πασπαλισμένα με ουρανομήκεις δόσεις θορύβου.Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι έχουν εμφανιστεί ως support για Ν.Ι.Ν, Jesus And Mary Chain και άλλους- φαινομενικά τουλάχιστον- ετερόκλητους.
Ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Oliver Ackermann με σωματική κατατομή και παρουσία παλιού κλασικού ροκά, που συχνά ανέβαζε την κιθάρα στο ύψος του στήθους, λες και έπαιζε σε jazz μπάντα, ο μπασίστας Dion Lunadon με στήσιμο πάνκη των 70΄ς και ο ντράμερ Robi Gonzalez, που θα μπορούσε να παίζει στους Slayer αντί του Dave Lombardo (ιεροσυλία; Κι αν ναι για ποιόν από τους δύο;) έφτιαξαν ένα σκηνικό τελετής, με φώτα, κινούμενες εικόνες και κυρίως με το μουσικό τους σύμπαν, που ακόμα συνεχίζει να είναι ελκυστικό, θορυβώδες, ερωτικό και πλήρως καυλωτικό…
Οι εναλλαγές τους είναι τόσες πολλές αλλά ταυτόχρονα είναι και τόσο αναγνωρίσιμοι (όπως όλα τα καλά γκρουπ), που όταν τους βλέπεις ζωντανά δεν ξέρεις αν θες να χτυπηθείς, να φιλήσεις το κορίτσι δίπλα σου ή να χορεύεις σε στυλ pongo, κάνοντας όμως την απαραίτητη κινητική στάση ώστε να αφουγκραστείς τα New Wave ξεσπάσματα μέσα τους. Νομίζω ότι από τις καλύτερες στιγμές τους ήταν τα "All Alone", "Mind Control",  "I΄m So Clean" και το ξεχερσωτικό "We've Come So Far". Το άσχημο είναι ότι έπαιξαν μόνο μία ώρα.
Θα ήθελα κάποια στιγμή να μπορούσα να δω αυτό το γκρουπ την ώρα των προβών τους, για να ανακαλύψω τον αυτούσιο και πηγαίο θόρυβο, που ίσως στη συναυλία δεν μπορείς να αντιληφθείς στο μέγεθός που θα έπρεπε. Μόνο αυτό. Ελπίζω να τα ξαναπούμε μαζί τους σύντομα και να καούμε πάλι στη δροσερή κόλασή τους.